Σπιφ & Σπαφ – Χιούμορ ζοφερό και μαύρο
Χρήστος Ξανθάκης
Ελευθεροτυπία, 19/1/2013
Μ’ αρέσουν ο Σπιφ κι ο Σπαφ. Δηλαδή, τι μ’ αρέσουν, γουστάρω πολύ, άμα δεν είχαν στερέψει τα δάκρυα στα μάτια μου θα έτρεχαν ποτάμι απ’ τα γέλια. Από τον ξεκαρδισμό για τις “Απίθανες περιπέτειες του Σπιφ και του Σπαφ” που κάποιοι τις ξέρουν το 2003 και το 2004 όταν έκαναν καριέρα στον σαλονικό “Εξώστη”, κάποιοι άλλοι τις έμαθαν από το αλμπουμάκι των εκδόσεων “Futura” (2005) και όλοι οι υπόλοιποι τις γνωρίζουν τώρα στο ομώνυμο τομίδιο των εκδόσεων “Jemma Press”. Το οποίο τομίδιο δεν είναι ίδιο με το αλμπουμάκι, γιατί όπως γράφει και ο δημιουργός Τάσος Ζαφειριάδης, έχει πρόσθετο, απίθανο υλικό.
Εεεεε, τι άλλο; Α, ναι, δυο λόγια για την πλοκή του έργου. Την “κλοπή” που θα έλεγε κι ο Σπαφ, προκαλώντας τη μήνιν του Σπιφ κι ύστερα θα γινόταν κάτι αποτρόπαιο και απρόσμενο κι ο ένας απ’ τους δύο θα αποχαιρετούσε τα εγκόσμια. “Μα, καλά, βγάζει γέλιο αυτό το πράγμα;” θα ρωτούσε ο αναγνώστης που φορούσε πατομπούκαλα καθ’όλη τη διάρκεια του Δημοτικού σχολείου. “Να πας να κοιταχτείς”, θα του απαντούσα εγώ, προσθέτοντας ότι άμα το χιούμορ σας είναι σκοτεινό, ζοφερό και μαύρο, δύσκολα θα κάνετε καλύτερη αγορά από την αγορά των “Απίθανων Περιπετειών”.
