Από τις Παράξενες Γωνίες του Αλέξανδρου Κορδά
15/11/2021
[…]
Τα Χακί Χαϊκού (Φαρφουλάς, 2010), τα ξετρύπωσα σε ένα καλάθι προσφορών στο βιβλιοπωλείο του Ναυτίλου. Την σελίδα του τίτλου την υπογράφουν οι Αναστάσιος Ζαφειριάδης και Χριστόφορος Νικολάου που θα πρέπει να ήταν συφάνταροι κατά την διάρκεια της θητείας τους στο 401. Δεν πρόκειται να υποστηρίξω πως το βιβλίο τούτο είναι καμία αποκάλυψη ποιητική, γιατί δεν είναι, πρέπει όμως να πω ότι το καταυχαριστήθηκα. Κι έχω την αίσθηση πως αυτό συνέβη γιατί έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά τίμια: χαϊκού γραμμένα από φαντάρους, τα οποία μιλούν με τρόπο σκωπτικό για την περιπέτεια που είναι ο στρατός. Τα χαϊκού εν γένει δεν είναι ψευδό-φιλοσοφικές ρήσεις, όπως νομίζουν πολλοί από κείνους που καταπιάνονται σήμερα με το είδος, αλλά έχουν να κάνουν με την αποτύπωση μιας στιγμής κι ενός αισθήματος. Και σ’ αυτό ο Ζαφειριάδης και ο Νικολάου πετυχαίνουν διάνα, αφού με το σατυρικό αισθητήριο, το οποίο διαθέτουν οι περισσότεροι φαντάροι, καταφέρνουν να συλλάβουν το κλίμα του στρατού. Αντιγράφω εδώ ένα απ’ αυτά τα μικρά ποιήματα που θεωρώ ότι αποτελεί μια άψογη αποτύπωση της πρώτης επαφής του νέου με τον στρατό: «Πριν καλά-καλά / την πύλη διασχίσω / βλέπω μαλάκες». Σ’ αυτή την άγρια ειρωνική διάθεση προστίθεται κατά το πέρας του βιβλίου και λίγη πίκρα, έτσι που στις τελευταίες του σελίδες ν’ ανακαλύπτουμε τρίστιχα σαν κι ετούτο: «Μην χαθούμε, ρε. / Εννοείται, να βγούμε / για κάναν καφέ». Πολύ θα ’θελα να ’χα αυτό το βιβλιαράκι στην τσέπη του χιτωνίου μου κατά την διάρκεια της δικής μου θητείας.
Αναστάσιος Ζαφειριάδης, Χριστόφορος Νικολάου, Χακί Χαϊκού, Φαρφουλάς, 2010.
[…]